Moenie worrie nie

Voor de mensen die nu waarschijnlijk enorm ongerust zijn: we zijn veilig en wel aangekomen.
Vanuit het vliegtuig leek Zuid Afrika net Nederland, oftewel plat met veel weilanden. Eenmaal geland en rijdende door het land viel dit gelukkig mee. Plat is het land amper en zoooo veel mooier dan Nederland!
Op het vliegveld werden we opgewacht door Johan en Robert. Na ongeveer 2 uur rijden (iets langer dan normaal dankzij Martyn z’n geweldige TomTom gebruik) kregen we een warm welkom van ouma op haar plaas. Wat is het hier ontzettend mooi! Menig botanisch tuintje zou jaloers zijn op ouma’s plaas. Knalgele vogels die overal en nergens in de boom zitten, rooi- en blauwvinkies vliegen her en der rond, mooie vlinders en verder nog 3000 andere rare insecten (hier gogga’s genoemd) die overal rondlopen, vliegen en kruipen.
We mogen dan wel in 2011 zitten, dat idee heb ik totaal niet! Ouma mocht dan wel oliebollen gebakken hebben, er was geen knalletje vuurwerk in de hele omtrek te horen. Gelukkig hadden Johan en Robert wel aan het een en ander qua vuurwerk kunnen komen en hebben we zelf voor de echte knallers gezorgd door met een hagelgeweer in de duisternis te schieten. Voor zover ik weet zijn er geen gewonden gevallen..
Na dit overleefd te hebben wachtte mij een enorm zware beproeving. Ik kreeg een persoonlijk hartelijk welkom in mijn slaapkamer van een megagrote spin, joepie.. Tja, wat doe je dan?
Optie 1: Lekker laten zitten, met het risico dat wakker word met het beeld van een paar harige poten voor m’n ogen
Optie 2: Stoer zijn en zelf dat ding doden (ik weet nu waar het hagelgeweer ligt)
Optie 3: Niet zo stoer Martyn vragen hem te doden
Optie 4: Gillen!!
Optie 1 en 2 kon ik gelijk al wel wegstrepen, ik mag dan wel in Afrika zijn, voor dit soort dingen mag ik echt wel bang blijven. Optie 4 zou een beetje gemeen zijn voor degenen die al sliepen dus heb ik m’n trots maar opzij gezet en Martyn gevraagd dit o-zo-nuttige beest koelbloedig te vermoorden. Mijn held..
Onder het genot van jammerende jakhalzen, een brulkikkerconcert en een strijkorkest van krekels daarbij hebben we tot nu toe bijna elke avond gebraai. Hoe lekker het ook is, ik kan nu al bijna geen lap vlees meer zien.
Maandag zijn we rond wezen rijden richting Johannesburg, Pretoria en omstreken. Hier hebben we wat huizen gezien waar Martyn en z’n familie gewoond hebben en leuke verhalen daarbij gehoord. We reden ‘s avonds door Pretoria, wat was ik blij dat we goede sloten op de auto hadden en we goed door konden rijden. Je hoort veel verhalen dan mensen die zomaar een pistool tegen hun hoofd gedrukt krijgen en overvallen worden, maar dit was de eerste keer dat ik zoiets had van ‘he, dat kan mij nu ook zomaar overkomen’. Er hing een heel raar sfeertje in de stad, een sfeertje die mij bepaald niet beviel en waardoor ik opeens snapte dat mensen (voornamelijk blanken) niet ‘s avonds de straat op kunnen.
We konden in het huis van familie slapen. Het onweerde en regende enorm! Heb het nog nooit zo erg meegemaakt!
Gelukkig straalde de volgende dag het zonnetje alweer fel boven onze hoofden, nu gingen we naar Gold Reef City. Vroeger was hier een hele grote goudmijn, nu is het een attractiepark waarbij je nog wel een stuk de mijn in kan. We zijn 225 meter diep de grond in geweest, dit lijkt veel maar de mijn was in totaal zo’n 3km diep. Het was heel indrukwekkend om te zien hoe de mensen hier aan het werk zijn geweest. Ze zagen amper daglicht en hoe verder je naar beneden gaat, hoe heter het wordt in de mijnen. Knap werk!
Woensdag zijn we met 4 nichies naar het zwembad geweest, hier hebben we heerlijk genoten en heben we de nichies wat beter leren kennen. Leuke meiden allemaal! Na urenlang van de glijbanen af te hebben gegleden, zijn Martyn en ik lekker samen uit eten geweest.
Donderdags zijn we naar de Afrikamarkt geweest, dat zijn allemaal tentjes met vooral souvenirs die ze allemaal helemaal zelf maken maar ‘toevallig’ ook allemaal erg veel lijken op de spullen van de buurman. Wel grappig om te zien en overheen te lopen.
Meestal zijn er jongens die op je auto passen als je hem ergens neerzet. Toen we op de Afrikamarkt waren, paste een jongen genaamd Ishmael op onze auto. Hij was erg mager en z’n kleren waren oud, vies en gescheurd. We vroegen hem om mee te gaan met ons, wij wilden namelijk lekker ergens gaan eten. We hebben hem op eten getrakteerd en hem een nieuw shirt gegeven, die jongen wist niet wat hem overkwam. De serveersters in het restaurant vonden het helemaal geweldig wat we deden en zij probeerden ons zo veel mogelijk te helpen met communiceren met Ishmael. Hij sprak namelijk heel gebrekkig Engels en nog gebrekkiger Afrikaans. Mooi om deze dingen te kunnen doen!
Wat me heel erg opvalt is dat het verschil tussen zwart en blank hier nog zo aanwezig is. En dat betekend niet dat blanken het goed hebben en zwarten niet. Wat mij opvalt is dat er niet samen geleefd wordt, er is een voortdurende strijd tussen alle rassen in dit hele land. Zo jammer en zonde van het land.
Aan het eind van de middag hebben we gejaagd. Helaas hebben we niks geschoten maar het was wel heel gaaf om mee te maken!
De week is alweer bijna voorbij, maar het avontuur gaat maar door en door. Vrijdag gingen m’n schoonmoeder, Martyn, Johan, Robert en ik naar bataleur. Dat is een kleine wildplaats.
De weg er naartoe was al een avontuur op zich, eerst konden we het niet vinden want we moesten door een andere ingang naar binnen omdat een brug weggespoeld was. Na gebeld te hebben bij de buren zo’n 5 km verderop (we hadden heel handig ook geen bereik met de telefoon) wisten we waar we naartoe moesten. Eenmaal op het goede pad aan zijn gekomen, reden we een stukje en kwamen vervolgens vast te zitten in de modder. Gelukkig waren we een stukje daarvoor opgewacht door een werker van de plaats en kon hij ons eruit slepen. Alleen Johan is in de auto gebleven om die te besturen, de rest is bij de werker in het bakkie gaan zitten. Wat een weg! Vol met gaten, kuilen, blubber, troep en zooi maar we hebben het overleefd.
Eenmaal aangekomen gaat het regenen. Lopen zit er zo dus ook niet in. Ondertusen zijn we er achter gekomen dat we een hoop boodschappen vergeten zijn, lekker snugger. Dat wordt dus een weekendje op randsoen leven.
Gelukkig klaarde het weer halverwege de middag op en konden we toch nog een stukje lopen. We hebben in de verte springbokkies en blablawildebees gezien. Heel mooi om die beesten daar zo te zien leven.
De volgende dag hebben we een route gelopen, dit was niet een of ander verhard paadje langs allerlei mooie dingen, we hebben door beekjes gelopen, in weilanden, op rotsblokken geklommen. Terwijl we aan het lopen waren begon het opeens enorm te stinken. Een stukje verder zagen we een dode zebra half in het water liggen, heel smerig! Maarja, that’s the way of life.. Een stukje verder hebben we ook een hele grote groep impala’s op ongeveer 100meter afstand gezien, zo mooi! Ook hebben we een vlakvark gespot, dat is zo’n Pumbaa (van de Lion King) zwijn. Als je de Lion King ziet lijkt het zo’n leuk beestje, helaas moesten we behoorlijk oppassen dat we niet te dicht in de buurt kwamen want zo lief zijn ze niet..
Nu zijn we weer terug op ouma’s plaas. Morgen vertrekken we naar Swaziland en gaan dan gelijk door naar het Kruger wildpark. Zinzinzin!!
Ik denk dus dat ik jullie de komende 2 weken niet meer op de hoogte kan houden dus vandaar dit (eigenlijk te lange) verhaal.
Tot de volgende keer!!